Wczesne powojenne procesy przeciwko osobom odpowiedzialnym za instytucje nakazały tym, którzy nakazali lub spowodowali "morderstwa w eutanazji", karanie przez bezpośrednich sprawców, którzy następnie wykonali śmiertelne zastrzyki. Sąd uznał strategię obrony za niezgodną z prawem, że zabójstwo było oczywiście sprzeczne z prawem naturalnym. Nawet - rzekome lub udowodnione - uratowanie indywidualnych ofiar nie doprowadziło do uniewinnienia. Sądy zinterpretowały te akty jako morderstwo i wydały surowe wyroki, w tym wyroki śmierci.
Od 1948/49 wyroki wykazują zmienioną interpretację prawną. Sprawcom przyznano "möglicherweise unvermeidbarer Verbotsirrtum". Jako "asystenci bez własnej woli" (Gehilfen ohne eigenen Willensentschluss“) oskarżeni otrzymali łagodniejsze kary. Podjęto już decyzję dotyczącą zabójstwa w kwaterze głównej T4, a jeśli poszczególne osoby zostały następnie zwrócone przez lekarza, mogłoby to doprowadzić do uniewinnienia. "Procesy eutanazji" z lat 50. często kończyły się drobnymi karami lub uniewinnieniami.
W 1965 r. Fritz Bauer wszczął wstępne dochodzenie przeciwko szesnastu wysoko postawionym prawnikom, którzy spotkali się 23/24 kwietnia 1941 uczestniczył w spotkaniu w Berlinie. Tam oficjalnie dowiedzieli się o zabijaniu chorych psychicznie, a następnie bez sprzeciwu zastosowali się do nakazu poddania zarzutów karnych nieprzetworzonemu Ministerstwu Sprawiedliwości Rzeszy. Wstępne dochodzenia zostały zakończone w 1970
Wiele procesów odbyło się pod koniec lat 70. i 80. XX wieku. Niektóre z nich zostały przywrócone z powodu niezdolności do negocjacji (np. Przeciwko Schumannowi, Bunke, Renno, Endruweit) lub sprawcy otrzymali tylko małe kary więzienia (np. Ullrich), zostali uniewinnieni (np. Borm) lub ułaskawieni po krótkim aresztowaniu (np. Gorgaß). Inni, tacy jak Eberl lub Lonauer, uciekli przed samobójstwem. Spośród 438 spraw karnych dotyczących "eutanazji" wszczętych do 1999 r. Tylko 6,8% zakończyło się wydaniem prawomocnych wyroków, w tym licznych uniewinnień
W Akcję T4 było zaangażowanych wielu lekarzy (głównie psychiatrów, neurologów i pediatrów), m.in. (alfabetycznie): dr Ernst Buchalik, prof. Werner Catel, prof. Max de Crinis, dr Irmfried Eberl, Helmuth Ehrhardt, dr Valentin Faltlhauser, dr Elisabeth Hecker, prof. dr Werner Heyde, dr Herbert Linden, dr Josef Mengele, dr Friedrich Mauz, Theo Niebel, prof. Paul Nitsche, dr Friedrich Panse, dr Hermann Pfannmüller, prof. Ernst Rüdin, dr Carl Schneider, Weinier Sengenhof, dr Carl Hans Heinze Sennhenn, Hellmuth Unger, prof. Otmar Freiherr von Verschuer, prof. Werner Villinger, Erhard Wetzel.
Po II wojnie światowej, przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze toczył się osobny proces lekarzy w wyodrębnionym procesie towarzyszącym przed Amerykańskim Trybunałem Wojskowym Nr 1 w Norymberdze. Wśród 27 sądzonych lekarzy niemieckich 7 zostało skazanych na śmierć przez powieszenie, 5 na karę dożywocia, 2 na 20 lat więzienia, jeden na 15 lat więzienia oraz jeden na 10 lat. Pozostałych lekarzy uniewinniono.
Dodatkowo toczyły się w innych miastach procesy lekarzy i głównych wykonawców akcji T4:
- Paul Nitsche w 1946 skazany na karę śmierci przez trybunał radziecki w Dreźnie i zgilotynowany.
- Friedrich Mennecke w 1946 skazany na karę śmierci przez sąd niemiecki we Frankfurcie, po ponownym rozpatrzeniu sprawy przez sąd, został skazany na 6 lat więzienia.
- Dr. Friedrich Mennecke skazany na śmierć przez sąd w Frankfurcie, zmarł w więzieniu w 1947 oczekujac na proces rewizyjny
- Werner Heyde ukrywał się przez 18 lat i zabił sie w 1964 oczekujac na proces
- Alfed Tillman popełnil samobójstwo przed procesem przed sądem we Frankfurcie.
- Karl Brandt osobisty lekarz Hitlera, skazany w 1947 na karę śmierci i powieszony w 1948.
- Bernard Bohne i Josef Mengele uciekli do Argentyny.
- Hans Hefelman, zastępca Victora Bracka (kierującego wydziałem 2 w Kancelarii Führera, zajmującym się od 1934 przygotowaniami i planowaniem akcji T4) - sąd z braku dowodów nie wykazał winy oskarżonego i zawiesił proces na czas nieokreślony.
- Emil Mazuw dowódca SS i Policji prowincji pomorskiej skazany został na 18 lat za uczestnictwo w programie T4.
- prof Carl Schneider powiesił się w celi w 1946 oczekując procesu.
- Franz Schwede skazany na 10 lat w 1948 zwolniony w 1956, zmarł w 1960
- Dr. Ernst Illing dyrektor wiedeńskiej kliniki psychiatrycznej dla dzieci Am Spielgrund skazany na śmierć 18 lipca 1946.
- Dr. Marianne Türk doktor wiedeńskiej kliniki psychiatrycznej dla dzieci Am Spielgrund skazana na 10 lat wiezienia 18 lipca 1946.
- Lorenz Hackenholt zniknął w 1945
- August Becker, początkowo skazany na 3 lata w 1960 osadzony ponownie i skazany na 10 lat, wypuszczony ze wzgółedu na zły stan zdrowia i zmarł w 1967
- Werner Blankenburg żył pod pseudonimem i zmarł w 1957
- Philipp Bouhler popełnił samobójstwo po uwiezieniu w maju 1945.
- Werner Catel oczyszczony podczas denazyfikacji po wwii i był szefem pediatrii na uniwersytecie w Kiel, po tym jak ujawniono jego role w t4 przedwczensie przeszedl mna emeryture. Caly czas popieral zabijanie dzieci niepelnosprawnych psychicznie i fiozycznie
- Leonardo Conti powiesił się w niewoli 6 pazdziernika 1945.
- Dr. Ernst-Robert Grawitz zabił się krotko przed upadkiem Berlina w kwietniu 1945 1945.
- Dr. Herbert Linden popełnił smaobójstwo w 1945. poczatkowo nadzorowla program razem z Werner Heyde. Linden potem zostal zamieniony na Hermann Paul Nitsche.
- Dr. Fritz Cropp d. 6 April 1984, Bremen. nazistowski urzędnik w Oldenburg, Cropp został wyznaczony na oficera medycznego kraju w 1933. W 1935 został przeniesiony do Berlina gdzie pracował jako ministerialny doradca w Wydziale IV (opieka zdrowotna i społeczna) w MSW, w 1939, został Assistant Director; Cropp miał udział w t4 w 1940, był nadzorcą Herbert Lindenani był odpowiedzialny za przenoszenie pacjentów
- Dr. Heinrich Gross był sądzony dwukrotnie, jeden wyrok został obalony, a zarzuty w drugim oddalone ze względu na demencję, zmarł w 2005
- Erich Koch był w więzieniu od 1950 do śmierci w 1986
- Erwin Lambert zmarł w 1976.
- Philipp, Landgrave Hesji, gubernator Hesse-Nassau, sądzony w 1947 w Hadamar za udział w t4, ale dostał tylko 2 lata, zmarł w 1980.
Po wojnie miała miejsce seria procesów zwiazanych z T4: Drezno, Frankfurt, Graz, Norymberga i Tübingen.
W grudniu 1946 amerykański trybunał wojskowy powszechnie nazywany procesem doktorów osądził 23 doktorów i administratorów za zbrodnie wojenn i zbrodnie przeciwko ludzkości, zaliczono do nich systematyczne zabijanie "niewartych życia" wliczając to osoby psychicznie chore i niepelnosprawnych, po 140 dniach wliczajac przesluchania 85 swiadków i panalize przedstawinych 1500 dokumentów w sierpniu 1947 bsąd uznał 16 za winnych, 7 zostało skazanych na śmierć, wyrok wykonano 2 czerwca 1948 w tym Brandt i Brack.
Wyrok zawierał:
- Between September 1939 and April 1945 the defendants Karl Brandt, Blome, Brack, and Hoven unlawfully, wilfully, and knowingly committed crimes against humanity, as defined by Article II of Control Council Law No. 10, in that they were principals in, accessories to, ordered, abetted, took a consenting part in, and were connected with plans and enterprises involving the execution of the so called "euthanasia" program of the German Reich, in the course of which the defendants herein murdered hundreds of thousands of human beings, including German civilians, as well as civilians of other nations. The particulars concerning such murders are set forth in paragraph 9 of count two of this indictment and are incorporated herein by reference. — International Military Tribunal
Wcześniej w 1945 siły amerykańskie osądziły 7 członków personelu Hadamar za zabicie więźniow sowieckich i polskich co było w ich jurysdykcji ponieważ byli to obywatele państw sojuszniczych. Hadamar był w amerykańskiej strefie okupacyjnej. Było to przed postanowieniem z grudnia 1945 o osądzeniu za "zbrodnie przeciwko ludzkości" Alfons Klein, Karl Ruoff i Wilhelm Willig zostali skazani na śmierć i wyroki wykonano, pozostałych czterech dostalo wysokie wyroki wiezienia.
W 1946 odtworzone niemieeckie sądy osądziły personel Hadamar za zabicie prawie 15 tys obywateli Niemiec. Adolf Wahlmann i Irmgard Huber, główny lekarz zostali uznani za winnych
- Pomnik w Berlinie w 2014 ustawiono w Berlinie pomnik t4 w miejscu willi
- Gedenkstatte Hadamar
- Sonnenstein
Stowarzyszenie ofiar "eutanazji" i przymusowych sterylizatorów założone przez Klarę Nowak rozpoczęło w 1987 r. Rehabilitację i rekompensatę dla ofiar i ich krewnych.
Centralne centrum pamięci i informacji przy Tiergartenstraße 4 w Berlinie
Richard Serra: Berlin Curves / Berlin Junction, Steel, 1986
W historycznej lokalizacji Tiergartenstraße 4 w Berlin-Mitte zbudowano narodowe centrum pamięci i informacji dla ofiar morderstw narodowej socjalizmu "eutanazji". Z budynku pod tym adresem siedziba biura pod kryptonimem "T4" organizowała systematyczne morderstwa pacjentów z domów opieki i opieki w Rzeszy Niemieckiej. Pomnik został otwarty 2 września 2014.
Od lat 80. XX wieku w tej lokalizacji powstało kilka pamiątkowych form i działań. Tak więc stalowa rzeźba Richarda Serry została przeprojektowana w 1988 r. Na pomnik ofiar, obok płyty pamiątkowej została osadzona w ziemi. Po latach krytyki braku widoczności miejsca pamięci niemiecki Bundestag postanowił w 2011 zmodernizować istniejący pomnik dla ofiar morderstw i odpowiednio docenić historyczne miejsce planowania i organizacji "Aktion T 4", narodowego skrzydła socjalistycznego Tiergartenstraße 4 w Berlinie.
W Salzburgu (pomnik 1991); W 2014 r. Dodano 325 nazwisk ofiar Dalsze pomniki po 1990 roku Po 1990 r. Wzniesiono pomniki, które skierowane są w szczególności do lekarzy i badaczy: pomnik związany z zbrodniami narodowej socjalizmu w eutanazji w Monachium, Berlinie i Salzburgu.
Na stałe umieszczona forma z mobilnego autobusu przed domem wiejskim LVR w Kolonii-Deutz. Od początku 2007 r. Pod patronatem Fundacji Topografia Terroru i Pomnika Pomordowanych Żydów Europy odbywa się okrągły stół, w którym biorą udział zainteresowane strony, zaangażowani obywatele, przedstawiciele różnych instytucji i właściwe organy. Grupa postawiła sobie za cel zwrócenie uwagi na obecną chorobę i promowanie dyskusji na temat odpowiedniego, godnego przeprojektowania miejsca pamięci w kontekście rozwoju urbanistycznego Kulturforum. Pierwszym rezultatem pracy była tymczasowa instalacja "Memoriał Szarych Autobusów" 18 stycznia 2008 przed Filharmonią. Pomnik ten został rozebrany 17 stycznia 2009 i został przeniesiony do różnych miast, dlatego pamięć o zabójstwie osób chorych i niepełnosprawnych w III Rzeszy również pozostaje w ruchu.
Miejsca pamięci w byłych ośrodkach zabijania i klinikach psychiatrycznych W dawnych ośrodkach zabijania, ale także w wielu klinikach psychiatrycznych, z których wysyłano pacjentów na zabójstwa, znajdują się miejsca pamięci i wystawy częściowe lub edukacyjne z przetwarzaniem edukacyjno-dikatischer, w tym w historycznych miejscach sześciu zabójstw "eutanazji" Hadamar w Hesji, Brandenburgii nad rzeką Havel w Brandenburgii, Bernburgu w Saksonii-Anhalt, Grafeneck w Badenii-Wirtembergii, Pirna w Saksonii i Hartheim w Austrii oraz w opactwie Irsee w Bawarii. W byłej Królewskiej Saksońskiej Instytucie Uzdrowienia i Pielęgniarstwa Großschweidnitz (od 1902 r.) Od 1939/40 r. Do tysięcy morderstw deportowanych osób (nazistowskie morderstwa pacjentów, Action Brandt, początkowo jako instytucja pośrednia dla Pirny).
Kaplica Treise na miejscu kliniki Warstein została rozbudowana w 1985 r. Do Miejsca Pamięci Ofiar Eutanazji, aw 2012 r. - z nazwiskami miejscowych ofiar Niemieckie Towarzystwo Psychiatrii 26 listopada 2010 r. Na kongresie DGPPN odbyło się wydarzenie zatytułowane "Psychiatria w ramach narodowego socjalizmu - pamięć i odpowiedzialność". Frank Schneider wyraził się jako Prezydent Towarzystwa w sprawie odpowiedzialności poprzednich firm DGPPN w okresie nazistowskim:
"W imieniu Niemieckiego Towarzystwa Psychiatrii, Psychoterapii i Neurologii proszę was, ofiary i ich krewnych, o współczucie dla cierpienia i niesprawiedliwości wyrządzonej im w czasach narodowego socjalizmu w imieniu niemieckiej psychiatrii i niemieckich psychiatrów oraz za zbyt długie milczenie, banalizację i tłumienie niemieckiej psychiatrii po jej zakończeniu. "
Dalsze badania
Pomnik na cmentarzu w Hadamar Memorial W 1948 r. Alice Ricciardi (z domu von Platen-Hallermund) opublikowała swój raport na temat częściowych wyników procesu norymberskiego: Zabijanie osób chorych psychicznie w Niemczech.
W latach 70. Ernst Klee intensywnie badał akcję T4 jako osoba prywatna, jego prace upubliczniły rozprzestrzenianie się tych masowych morderstw i doprowadziły w drugiej fazie badań w latach 80. i 90. do różnych lokalnych inicjatyw. Po 1990 r. W aktach byłej MfS NRD znaleziono około 30 000 akt medycznych działu T4. Doprowadziło to do nowych impulsów do systematycznej oceny przeprowadzonej przez Deutsche Forschungsgemeinschaft, ponieważ po raz pierwszy uzyskano szeroki zakres informacji na temat ofiar.
wystawy Wystawa Schwytanie, prześladowania, anihilaci: chorzy i niepełnosprawni w narodowym socjalizmie odbyła się w 2014 roku w niemieckim Bundestagu pod patronatem Prezydenta Federalnego Joachima Gaucka jako podróżna wystawa Niemieckiego Towarzystwa Psychiatrii i Psychoterapii, Psychosomatyki i Neurologii (DGPPN) we współpracy z Fundacją Pamięci zamordował Żydów w Europie i Fundację Topografia Terroru, która od tego czasu jest postrzegana w kraju i za granicą w wielu miejscach.
- Stanisław Lem "Szpital przemienienia" i później film
- "Charite" druga seria z 2019 dzieje się w latach wojny
- "Człowiek z wysokiego zamku" serial, w pierwszym odcinku pierwszej serii jest mowa o zabijaniu ludzi starych i chorych w szpitalach, w drugiej serii syn Smitha poddaje się eutanazji